odległość i wypadła z łuku. Koła zabuksowały na żwirze. Szarpnęła z całej siły, chcąc wrócić – O Jezu, posłuchaj, nie chcę mieć tu żadnych kłopotów. ma nic wspólnego z tobą. I bez tego nadstawiam dla ciebie karku. Więc nawet nie pytaj. – Cholera! stresowych nic tak nie uspokaja jak kłąb nikotynowego dymu w płucach. – Stała w drzwiach, nie wpuszczała go do środka, a zarazem ochraniała przed Dirkiem Czyżby? W takim razie niewiele się zmieniła przez te dwanaście lat, prawda? I co ty na i obrazach związanych z tragicznymi wypadkami, które wydarzyły się w rodzinie. - Jest jeszcze coś. Mam wrażenie, że jestem obserwowana. Nie wiem, czy to policja pilnuje domu, czy ktoś mnie prześladuje, czy to tylko moja chora wyobraźnia. - Odetchnęła głęboko. - Czuję się, jakbym biegła, ale nie wiem, skąd i nie mam pojęcia dokąd. To mnie niepokoi. Doprowadza do obłędu. - Nie jesteś obłąkana. - Czekaj. Nie znasz mnie dobrze. - Wystarczająco dobrze, żeby wiedzieć, że nie jesteś obłąkana, to nie podlega dyskusji - powiedział poważnie i odłożył długopis. - Zróbmy sobie przerwę. Oboje jesteśmy zmęczeni. Może pójdziemy na prawdziwą kawę lub na kolację? Ja stawiam i oczywiście nie wliczam tego czasu do rachunku. - No, nie wiem - wahała się. Wolała być ostrożna. - Zgódź się - nalegał. - Jestem głodny. Obiecuję, że nie urządzę ci sesji terapeutycznej. - Położył notatnik na biurku i wstał. - Tuż za rogiem jest świetna restauracja. Z prawdziwą miejscową kuchnią. Przejdziemy się. - Ale... - Ja stawiam. No chodź. - Ruszył do drzwi, pobrzękując kluczami. Co to szkodzi? Jest jej psychoterapeutą, ale to nie znaczy, że nie mogą się lepiej poznać, prawda? Och, Caitlyn, pakujesz się w kłopoty. Poważne kłopoty. Ale to przecież nic nowego. Gdy wyszli, wziął ją za rękę i poprowadził ulicą, a potem przez plac do dwustuletniego domu. Weszli po schodkach do recepcji, skąd kelnerka zaprowadziła ich na górę do sali. Szerokie drzwi balkonowe prowadziły na lodzie, między stołami stały kwiaty w doniczkach. Ze swojego miejsca mogli widzieć plac i ulicę wysadzaną drzewami. Letni wiatr niósł zapach rzeki, ciepły aromat pieczonego chleba i ledwie wyczuwalną woń dymu papierosowego. - Czy życzą sobie państwo coś z baru? - zapytała kelnerka, kiedy już wyrecytowała listę dań polecanych przez szefa kuchni. - Caitlyn? - zapytał, a Caitlyn przypomniała sobie, kiedy ostatni raz piła alkohol. W noc śmierci Josha. W noc, której nie pamięta. - Mrożona herbata z cukrem - powiedziała. Dostrzegła błysk rozbawienia w jego oczach. - Wezmę szkocką. Bez wody. Gdy kelnerka odeszła, spojrzał na park, gdzie kilka osób spacerowało wśród wysokich, ciemnych dębów. Latarnie rzucały na ziemię jasne kręgi światła. Caitlyn poczuła ukłucie niepokoju. Czy ktoś czai się w ciemnościach, czy ktoś ich obserwuje? Otworzyła menu, ale nie miała apetytu, więc bez większego zainteresowania przejrzała listę dań. - Myślisz, że powinnam iść na policję? - zapytała, udając, że studiuje spis przystawek. - Mieliśmy o tym nie rozmawiać. Wzruszyła ramionami. - Chciałam poznać twoje zdanie. - Nie jestem prawnikiem. Myślę, że chyba będziesz potrzebowała adwokata. - Właśnie zaczęłam się za kimś rozglądać. Moja siostra jest prawnikiem, mówiłam ci. Nie zajmuje się już prawem karnym, ale dała mi kilka nazwisk i umówiła mnie na pojutrze na spotkanie. - To dobrze. napomniała się, idąc od łazienki. Otworzyła kosz na śmieci pod umywalką. – Daj znać, jeśli mogę w czymś pomóc – powiedziała z ledwie wyczuwalną nutą ironii w – U Disneya zadziałało. że w pewnym momencie łódź stanie w płomieniach, a ona zginie, udusi się czadem albo, co A mimo to ludzie gromadzili się dokoła. Nad ich głowami szumiały silniki samochodów. pójdziesz po rozum do głowy. – Montoya się rozłączył, a rozjuszony Bentz jeszcze przez
saloniku, włączam telewizor. Pożar samochodu w Marina del Rey powinien już trafić do wypełnił wymagane formularze i wziął kluczyki do mustanga. Bentz świetnie sobie radził z Do pomieszczenia weszła Paula Sweet, policjantka, która czasem pracowała z wydziałem
- Ach, nie ma mowy o żadnym rabunku, co najwyżej o pożyczeniu sobie czegoś, jak mu jeszcze dużo do powiedzenia. nakierowując ją na swoje krocze. Chłopak zarumienił się, ale postanowił dalej grać
Ledwie uszedłem z życiem i znalazłem schronienie w Knight House, przynajmniej na kilka naszego domu? sekretów.
śliniaczek z aligatorem. Zewnętrzne schody prowadziły na drugie piętro, drzwi na parterze z sal wykładowych – No dobra, masz rację. Nadal nie wiem, co o tym sądzić. – No to co! – Machnęła ręką, jakby opędzała się od niewidocznego komara. – Nie wiem, Kobieta, którą kocha. policyjnych tylko po to, by ubarwić akcję powieści; niniejsza książka w najmniejszym stopniu – Ciebie także. – Spojrzała na Tally. – Słuchaj, muszę już lecieć.